21.12.13

...άργησα να ξεκινήσω τη μέρα μου μετά τα χθεσινά σουλάτσα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.Για να πω την αλήθεια θα ήθελα πολύ να μείνω όλη μέρα στο κρεβάτι,μέσα στο φουσκωτό μου πάπλωμα μα είναι πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν.Τα βλέφαρα μου είναι βαριά και τα πόδια μου βαρύτερα, σαν από τσιμέντο...Αλλά όπως λέει και μία καλή φίλη "για ότι τραβάει το κορμί τα φταίει το κεφάλι"!
Για άλλη μία χρονιά,η συγκεκριμένη μέρα,η 21η του Δεκέμβρη και μία ανάσα πριν τα Χριστούγεννα άρχισε με τη φράση της μητέρας μου "αποφράδα μέρα η σημερινή"...Και πώς να μην είναι;Και πώς έστω και μετά από 23 χρόνια να ξεχαστούν όλα εκείνα;
Δεκέμβριος του 1990.Περνάγαμε μία περίεργη,αλλόκοτη και στενάχωρη φάση στο σπίτι...Οικονομικά προβλήματα που προσπαθούσαμε να υπερπηδήσουμε και την απώλεια ενός ανθρώπου που λαχτάρησε να μας ζήσει και δεν τα κατάφερε.Γιατί ο παππούς μου αφήνοντας για πάντα τη ζωή του στη Γερμανία και επιστρέφοντας στα πάτρια εδάφη,έχοντας ανάγκη να ζήσει και να χαρεί τα εγγόνια του χάθηκε μόλις μέσα σ'ένα μήνα...Μα αυτή είναι μία άλλη ιστορία!
Συνεχίζω λοιπόν...Η οικογένεια μου με τσακισμένα φτερά,εγώ στα 6 μου κι ο αδερφός μου μόλις 1 έτους.Εκείνος σίγουρα αντιλαμβανόταν πολύ λιγότερα από μένα,όχι όμως ότι κι εγώ μπορούσα να τα χωρέσω όλα αυτά στο μικρό μου μυαλουδάκι.
Θυμάμαι το σπιτάκι μας,το μικρό δέντρο που η μητέρα μου στόλισε για να χαρούμε εμείς και το νέο μας πάτωμα,το πρόσφατα ανακαινισμένο.
Οι γονείς μου στις δουλειές τους...Εγώ με τη μία γιαγιά για ψώνια,ο αδερφός μου με την άλλη γιαγιά στο σπίτι,σ'ένα διαμέρισμα ακριβώς δίπλα από το δικό μας.
Μεσημέριαζε όταν φτάσαμε στη δουλειά της μαμάς...Τα οχήματα της πυροσβεστικής έτρεχαν σαν τρελά και η ανησυχία της μητέρας μου ήταν "για ποιον τρέχουν αυτά τέτοιες χρονιάρες μέρες,τι να συνέβη";Τα δυσάρεστα νέα κυκλοφορούν γρήγορα,πόσο μάλλον όταν σε αφορούν...
"Πήρε φωτιά το σπίτι"μας είπαν στο τηλέφωνο,κανείς δεν ήξερε το μέγεθος της ζημιάς,όλοι ήταν πανικόβλητοι κι εγώ απλά παρακολουθούσα αμίλητη.Δεν μπορούσα να καταλάβω τι σήμαινε το "πήρε φωτιά το σπίτι".
Δεν θυμάμαι πώς και με ποιόν έφτασα στο σπίτι,τι ειπώθηκε...Θυμάμαι ότι ο κόσμος ήταν πολύς,πολλοί και οι συγγενείς οι οποίοι ήρθαν να μας συμπαρασταθούν και να βοηθήσουν με κάθε τρόπο.Θυμάμαι λιποθυμίες και κλάματα.Και η εικόνα που έχει σφηνωθεί στο κεφάλι μου είναι εκείνη η μαύρη,μουντζουρωμένη και θλιβερή εικόνα του σπιτιού μας.Μπορεί να ακουστεί υπερβολή μα δεν έμεινε τίποτα όρθιο.Ούτε έπιπλά,ούτε ηλεκτρικές συσκευές,ούτε αντικείμενα οικιακής χρήσης,ούτε καν οι σοβάδες στους τοίχους...Το σπίτι γεμάτο με λάσπη ανέδινε μία μυρωδιά καμένου,ενώ η κάπνα σ'έπνιγε.
Από κει και πέρα δεν θυμάμαι τίποτα...Δεν θυμάμαι καν πού κοιμόμασταν,πότε και πώς ξαναφτιάξαμε το σπιτικό μας,δεν θυμάμαι καν τα πρόσωπα,το άγχος τους,την απόγνωση τους...Δεν ξέρω αν ευθύνεται το μικρό της ηλικίας μου ή η επιλεκτική μνήμη μα από εκείνο το χρονικό διάστημα που δεν ήταν και καθόλου μικρό εγώ δεν θυμάμαι το παραμικρό.
Η οικογένεια μου,οι γονείς μου δηλαδή το άντεξαν κι αυτό,και το πάλεψαν...Δεν ξέρω πού βρήκαν το κουράγιο μα ξεκίνησαν τη ζωή τους από την αρχή...Μόνο που κάθε χρόνο τέτοια μέρα δεν γίνεται να μην γίνει αναφορά...Κάποια πράγματα όσα χρόνια κι αν περάσουν μένουν ανεξίτηλα.
Φίλοι μου να είστε καλά!Μεγάλη η ανάρτηση σήμερα...
Δεν θα ευχηθώ ακόμη καλές γιορτές,μέχρι τότε θα τα ξαναπούμε...Καλό Σαββατόβραδο.Σας φιλώ!