...με ξύλινες χάντρες...

...απ'τα ψηλά στα χαμηλά...απ'τη λύπη στη χαρά...Αυτό είναι το παιχνίδι της ζωής κι εγώ ευτυχώς το γνωρίζω καλά.
Ώρες τώρα κοιτάζω απ'το παράθυρο μου,σκυθρωπή,αμίλητη,βυθισμένη στις σκέψεις μου.Μόλις έμαθα ότι έχασα μία σημαντική θέση εργασίας...Μια θέση στην οποία ήλπιζα,και τη δεδομένη χρονική περίοδο ήταν αναγκαία.
Πέσαμε και θα ξανασηκωθούμε...Δεν ξέρω πόσο καιρό θα μου πάρει μα θα ξανασηκωθώ!
Αφού σας παρουσιάσω τα παραπάνω σκουλαρίκια με τα ξύλινα στοιχεία-χάντρες οφείλω,και πολύ περισσότερο νιώθω την ανάγκη να σας πω ένα μεγάλο "ευχαριστώ" που είστε εδώ και στα εύκολα και στα δύσκολα...
Καλό βράδυ,να έχετε ένα όμορφο τριήμερο...Σας φιλώ!

φιογκομανία...

Καλησπέρα σε όοοολη τη παρέα!Ελπίζω να είχατε όμορφο Σαββατοκύριακο ώστε να ξεκινήσει με το καλύτερο δυνατό τρόπο και η βδομάδα σας.

Είμαι ενθουσιασμένη...Οι μέρες που προηγήθηκαν ήταν από αυτές που θυμάσαι πάντα με χαμόγελο.Αγκαλιές,φιλιά,γέλια,πάρτυ με φίλους...Φίλους από τα παλιά,φίλους από μακριά,φίλους πολύτιμους.

Τον ενθουσιασμό μου αυτό έρχεται να ολοκληρώσει η γνωριμία μου με το κόσμο της ραπτικής...Μεταξύ μας ,μην φανταστείτε τίποτα μεγαλειώδες...Αλλά νομίζω ότι είναι μια καλή αρχή οι παραπάνω φιόγκοι.Ευτυχώς που "η γιαγιά μας η καλή έχει ραπτομηχανή"!

Καλό βράδυ σε όλους!Σας φιλώ...

απλά θυμωμένη!

Η φωτογραφία είναι πριν λίγο, από το εντευκτήριο της Βουλής.


Την ώρα που κάποιοι ξεπουλούν τα ιερά και τα όσια της Πατρίδας, οι "Εθνοπατέρες" μας βλέπουν το ματς ΠΑΟ-Ξάνθη...

Δεν έχω άλλα σχόλια.

Στέρεψα...
https://www.facebook.com/vasilis.vlachos
 
Το παραπάνω αναρτήθηκε απ'τον κύριο Βλάχο πριν από λίγο στο προσωπικό του προφίλ στο facebook.Θα δανειστώ τη φράση "δεν έχω άλλα σχόλια"...Λυπάμαι...Μας λυπάμαι...

πιαστράκια για τα μαλλιά!

...Καλησπερίζω όλη τη μπλοκογειτονιά και εύχομαι ο νέος μήνας να είναι ευχάριστος...Το χιόνι μπόλικο και το κρύο τσουχτερό.Με λίγα λόγια ιδανικός καιρός για χουχούλιασμα,ζεστό καφεδάκο,διάβασμα κάτω απ'την κουβέρτα και ώρες δημιουργίας.
Και λέγοντας "ιδανικός" αστραπιαία μου 'ρχεται στο μυαλό μια σκηνή που έζησα πριν μέρες και πραγματικά δεν μπορώ να βγάλω απ'το μυαλό μου.Μια σκηνή που μ'έκανε να εκτιμήσω και ν'αγαπήσω ακόμη περισσότερο όλα όσα έχω και μου υπενθύμισε πως αν και 28 συχνά γίνομαι αχάριστη.
Ένα κοριτσάκι με κατακκόκινα μάγουλα κι έναν τεράστιο σκούφο στο κεφάλι χωμένο μέσα στον σκουπιδοτενεκέ,ν'αναζητά κάτι να φάει...Οργή,θλίψη,απογοήτευση,πόνος...Δεν ξέρω κι εγώ τι ένιωσα εκείνη τη στιγμή.Για εκείνο το παιδί,και ποιος ξέρει για πόσα ακόμη.Έτυχε να έχω μία σοκολάτα,απ'αυτές που αρέσουν στα παιδιά...Ξαφνικά ο κόσμος της ζωντάνεψε.Μαζί με το δικό της κι ο δικός μου.
Τελικά υπάρχουν κάποια μικρά κι απλά πραγματάκια,αυτονόητα για εμάς που δίνουν νόημα στις ζωές κάποιων...Σας φιλώ!