αγαπησιάρικο στεφάνι...

...όλα ξεκίνησαν χθες αργά το απόγευμα.Οι συνέπειες άρχισαν να εκδηλώνονται σήμερα κι από δω και στο εξής.Τα όρια ξεπεράστηκαν,τα λόγια που ειπώθηκαν δεν αποσύρονται.Οι παλιοί λένε πως η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει. Κάπως έτσι τσακισμένη αισθάνομαι κι εγώ και ερωτήματα βασανίζουν το μυαλό μου.Κι αν τελικά δεν άξιζε τόση προσπάθεια;Θα το δείξει ο χρόνος άραγε;
Εν όψει του Αγ.Βαλεντίνου και μετά τα δαχτυλίδια στη προηγούμενη ανάρτηση, σας παρουσιάζω ένα στεφάνι λιτό,διακοσμημένο με καρδιές...
Ελπίζω να σας αρέσει γιατί ήδη διακοσμεί τη πόρτα του σπιτιού μου.

Κυριακή...Ξεκίνησε με ένα περίπατο κοντά στη θάλασσα.Ζεστός ήλιος,καθαρός αέρας,έρημη αμμουδιά.Εισπνοή-εκπνοή,σαν να άδειασε λίγο ο νους...

Καινούργια βδομάδα ξεκινά,εύχομαι να είναι υπέροχη για όλους.Σας φιλώ!