Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

21.12.13

...άργησα να ξεκινήσω τη μέρα μου μετά τα χθεσινά σουλάτσα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.Για να πω την αλήθεια θα ήθελα πολύ να μείνω όλη μέρα στο κρεβάτι,μέσα στο φουσκωτό μου πάπλωμα μα είναι πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν.Τα βλέφαρα μου είναι βαριά και τα πόδια μου βαρύτερα, σαν από τσιμέντο...Αλλά όπως λέει και μία καλή φίλη "για ότι τραβάει το κορμί τα φταίει το κεφάλι"!
Για άλλη μία χρονιά,η συγκεκριμένη μέρα,η 21η του Δεκέμβρη και μία ανάσα πριν τα Χριστούγεννα άρχισε με τη φράση της μητέρας μου "αποφράδα μέρα η σημερινή"...Και πώς να μην είναι;Και πώς έστω και μετά από 23 χρόνια να ξεχαστούν όλα εκείνα;
Δεκέμβριος του 1990.Περνάγαμε μία περίεργη,αλλόκοτη και στενάχωρη φάση στο σπίτι...Οικονομικά προβλήματα που προσπαθούσαμε να υπερπηδήσουμε και την απώλεια ενός ανθρώπου που λαχτάρησε να μας ζήσει και δεν τα κατάφερε.Γιατί ο παππούς μου αφήνοντας για πάντα τη ζωή του στη Γερμανία και επιστρέφοντας στα πάτρια εδάφη,έχοντας ανάγκη να ζήσει και να χαρεί τα εγγόνια του χάθηκε μόλις μέσα σ'ένα μήνα...Μα αυτή είναι μία άλλη ιστορία!
Συνεχίζω λοιπόν...Η οικογένεια μου με τσακισμένα φτερά,εγώ στα 6 μου κι ο αδερφός μου μόλις 1 έτους.Εκείνος σίγουρα αντιλαμβανόταν πολύ λιγότερα από μένα,όχι όμως ότι κι εγώ μπορούσα να τα χωρέσω όλα αυτά στο μικρό μου μυαλουδάκι.
Θυμάμαι το σπιτάκι μας,το μικρό δέντρο που η μητέρα μου στόλισε για να χαρούμε εμείς και το νέο μας πάτωμα,το πρόσφατα ανακαινισμένο.
Οι γονείς μου στις δουλειές τους...Εγώ με τη μία γιαγιά για ψώνια,ο αδερφός μου με την άλλη γιαγιά στο σπίτι,σ'ένα διαμέρισμα ακριβώς δίπλα από το δικό μας.
Μεσημέριαζε όταν φτάσαμε στη δουλειά της μαμάς...Τα οχήματα της πυροσβεστικής έτρεχαν σαν τρελά και η ανησυχία της μητέρας μου ήταν "για ποιον τρέχουν αυτά τέτοιες χρονιάρες μέρες,τι να συνέβη";Τα δυσάρεστα νέα κυκλοφορούν γρήγορα,πόσο μάλλον όταν σε αφορούν...
"Πήρε φωτιά το σπίτι"μας είπαν στο τηλέφωνο,κανείς δεν ήξερε το μέγεθος της ζημιάς,όλοι ήταν πανικόβλητοι κι εγώ απλά παρακολουθούσα αμίλητη.Δεν μπορούσα να καταλάβω τι σήμαινε το "πήρε φωτιά το σπίτι".
Δεν θυμάμαι πώς και με ποιόν έφτασα στο σπίτι,τι ειπώθηκε...Θυμάμαι ότι ο κόσμος ήταν πολύς,πολλοί και οι συγγενείς οι οποίοι ήρθαν να μας συμπαρασταθούν και να βοηθήσουν με κάθε τρόπο.Θυμάμαι λιποθυμίες και κλάματα.Και η εικόνα που έχει σφηνωθεί στο κεφάλι μου είναι εκείνη η μαύρη,μουντζουρωμένη και θλιβερή εικόνα του σπιτιού μας.Μπορεί να ακουστεί υπερβολή μα δεν έμεινε τίποτα όρθιο.Ούτε έπιπλά,ούτε ηλεκτρικές συσκευές,ούτε αντικείμενα οικιακής χρήσης,ούτε καν οι σοβάδες στους τοίχους...Το σπίτι γεμάτο με λάσπη ανέδινε μία μυρωδιά καμένου,ενώ η κάπνα σ'έπνιγε.
Από κει και πέρα δεν θυμάμαι τίποτα...Δεν θυμάμαι καν πού κοιμόμασταν,πότε και πώς ξαναφτιάξαμε το σπιτικό μας,δεν θυμάμαι καν τα πρόσωπα,το άγχος τους,την απόγνωση τους...Δεν ξέρω αν ευθύνεται το μικρό της ηλικίας μου ή η επιλεκτική μνήμη μα από εκείνο το χρονικό διάστημα που δεν ήταν και καθόλου μικρό εγώ δεν θυμάμαι το παραμικρό.
Η οικογένεια μου,οι γονείς μου δηλαδή το άντεξαν κι αυτό,και το πάλεψαν...Δεν ξέρω πού βρήκαν το κουράγιο μα ξεκίνησαν τη ζωή τους από την αρχή...Μόνο που κάθε χρόνο τέτοια μέρα δεν γίνεται να μην γίνει αναφορά...Κάποια πράγματα όσα χρόνια κι αν περάσουν μένουν ανεξίτηλα.
Φίλοι μου να είστε καλά!Μεγάλη η ανάρτηση σήμερα...
Δεν θα ευχηθώ ακόμη καλές γιορτές,μέχρι τότε θα τα ξαναπούμε...Καλό Σαββατόβραδο.Σας φιλώ!

Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013

το λευκό υποκάμισο!

...φτάνει στο τέλος άλλη μία μέρα τόσο μα τόσο γεμάτη!Αν και θα έπρεπε να κουτουλάω από τη νύστα έχω φοβερή υπερένταση και προβλέπεται ότι η νύχτα θα είναι μεγάλη.
Το λαμπάκια στο δέντρο αναβοσβήνουν εδώ και ώρα,το ζεστό τσάι είναι καταπραϋντικό για τον λαιμό μου,η σιωπή τριγύρω είναι απολαυστική και νιώθω όμορφα κάτω απ'το ζεστό μου κουβερτάκι.
Συνήθως,για να μην πω πάντα αποφεύγω να φοράω οτιδήποτε λευκό.Αγαπώ τα χρώματα,μου φτιάχνουν τη διάθεση.
Εδώ και χρόνια είναι κρεμασμένο στη ντουλάπα μου ένα λευκό πουκάμισο,"υποκάμισο" όπως θα έλεγε και ο παππούς μου το οποίο όλο κι όλο φόρεσα μία φορά κι αυτή με μισή καρδιά.
Λίγο η εμμονή μου να το μεταποιήσω,λίγο η καλή μου διάθεση...


Μερικά τρουκ που κόστισαν μόλις 1 ευρώ,λίγη προσπάθεια μια και ήταν η πρώτη μου επαφή με τα τρουκ και το πουκάμισο απέκτησε λίγο ενδιαφέρον.Ήδη το φόρεσα και το ευχαριστήθηκα μέσα από το αγαπημένο μου πουλόβερ.
Ελπίζω να είστε όλοι καλά...Θυμηθείτε,"ήρθε η Τεταρτίτσα,πάει η βδομαδίτσα"...Σας φιλώ!

Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013

προετοιμασίες...

...σαν να μην πέρασε μια μέρα!Έτσι θα ξεκινήσω τη σημερινή μου ανάρτηση κι ας έχουν περάσει πολύ περισσότερες,κι ας έλειψα αρκετά,ήταν για καλό!
Επιτέλους Δεκέμβρης,αγαπημένος Δεκέμβρης!Αυτός των Χριστουγέννων,των οικογενειακών στιγμών,των δώρων,της χρυσόσκονης,των μυρωδιών,της άχνης,των καλών πράξεων...
Είναι τώρα δύο μήνες και παραπάνω που προετοιμάζομαι για την υποδοχή του.Εγώ,η συνεργάτης μου και το http://www.whiteforhome.com/ ...


Κι αφού ξεπεράσαμε το άγχος της επιλογής των υλικών μ'αυτή του ξύλου να είναι η ιδανική για τις φετινές γιορτές ξεκίνησε η περιπέτεια.Μάλλον όχι περιπέτεια,παραμύθι θα έλεγα.



Ανάμεσα σε πινέλα,βερνίκια,τέμπερες,άλλοτε μ'ένα φλιτζάνι ζεστό καφέ,άλλοτε με ένα ποτήρι κρασί,πότε με Σινάτρα,πότε με Παντελίδη το χαρήκαμε και δημιουργήσαμε.


Βελατούρα,χρώμα,βερνίκι και πάλι απ'την αρχή...Μέχρι που σιγά-σιγά το ένα στολιδάκι ακολουθούσε το άλλο και φτάσαμε να μετράμε τόοοοσα!
Με μεγάλη χαρά θα μοιραστώ μαζί σας κάποια στην  επόμενη ανάρτηση.
Δεν θα παραλείψω να αναφέρω ότι στο https://www.facebook.com/whiteforhome?hc_location=timeline
βρίσκεται σε εξέλιξη διαγωνισμός.Το δωράκι όμορφο διακοσμητικό για το σπιτικό σας.
Θέλω να πιστεύω ότι είσαι καλά Tante Kiki,Ευγενία,Pepi,Ελένη,Gina,Κατερίνα,Δέσποινα,Έφη,Μαριάννα,Evie,Χαραυγή και όλοι εσείς φίλοι μου...Μου λείψατε,είναι ώρα να επιστρέψω.
Καλή βδομάδα σε όλους...Σας φιλώ!